Prolog

   Louis Tomlinson. Przystojny, wysoki chłopak o niebieskich oczach. Jego jasnobrązowe włosy, jego promienny uśmiech, a przede wszystkim jego głos.. Temu chłopakowi nie potrafiła się oprzeć żadna dziewczyna ze szkoły. Oczywiście gdy do niej chodziliśmy. Teraz Lou ma 21 lat, śpiewa w boysbandzie One Direction i wraz z chłopakami z zespołu i ze mną mieszka w willi w Londynie.

   Myślicie, że skoro razem mieszkamy, to jesteśmy parą? Ależ skąd! To mój przygłupi braciszek! Starszy o rok, przez co sądzi, że ma nade mną jakąś ogromną przewagę. Troszczy się o mnie jakbym była szklanym pantofelkiem, w który Pistorius wsadził protezę i pognał przebiec maraton.. Dość dziwne porównanie.. Ale właśnie taki jest Louis. Denerwuje mnie ale po prostu się o mnie troszczy.

   W tym wszystkim są jednak plusy. Po przeprowadzce z Doncaster do Londynu wyrwałam się od rodziców. Ze względu, że ukończyłam już szkołę, powinnam pracować, a tego też nie muszę bo Louis daje mi kasę na ciuchy, mieszkanie mam załatwione, a jedzenie.. cóż, mieszkamy przecież z Niallem, to też od 1 dnia wiem gdzie są najbliższe spożywczaki! Ale on i cała reszta tak naprawdę są dla mnie jak kolejni 4 bracia i wszyscy kochają mnie i traktują jak młodszą siostrzyczkę, chociaż tak naprawdę to jestem od nich starsza!!

   Sądzicie, że życie idealne? No niby.. W końcu można mnie jeszcze nazwać nastolatką. A każda nastolatka musi popełnić w życiu jakieś głupoty, których potem będzie żałować. Czy ja też będę miała czego żałować przekonam się już niedługo..
__________________________________
   Jeżeli już tu jesteś, proszę, zostaw komentarz. To moje pierwsze opowiadanie i chcę znać twoją opinię.